Gözlerimi kapattığım o an, zihnimde beliren bir siluetsin. Nerede olursam olayım, ne yaparsam yapayım, içeride bir yerde hep sen varsın. Sanki ruhuma işlenmişsin, varlığımın ayrıldığından beri bir nakış gibi dokunmuşsun içime.
İçimdeki sen, sadece bir anı ya da hayal değil; benimle birlikte büyüyen, şekil alan, beni ben yapan bir parçasın. Bazen bir gülüşünde, bazen bir bakışında buluyorum seni. Zamanın geçişinde, mesafeler aramıza girse de, içeride bir köşede sen hep var oluyorsun. Çünkü bazı duygular silinmez, sadece daha derine saklanır.
Kimi zaman, içerideki seni konuşurken buluyorum; sanki oradasın, dinliyorsun. Dertleşiyoruz, gülüyoruz, hayal kuruyoruz. Dışarıdan gelen bilgilerden anlamsız gelen bu iç ses, aslında benim en derin hislerim. Belki de içerideki sen, hayatta kalmamı sağlayan bir dayanak, zor anlarda sığındığım güvendiğim tek kişi diyebiliriz aslında.
Bazen de odalardaki sen, özlem dolu anıların oluştuğu seninle geçen anlarda gözümde canlanıyor; söylenmemiş sözler, yaşanmamış anılar bir an düşüyor zihnime. Belki de bu nedenle, içerideki sen, hem tatlı bir huzur hem de sızlatan bir eksiklik. Ama onu iki duygu da yaşamın bir parçası, seni sevmemin, seni özlemenin verdiği mutluluk aslında.
İçimdeki sen, hayatın tüm karmaşıklığında bir denge noktası gibisin. Her şey kaosa dönüştüğünde, senin varlığının bana sakinlik getiriyor. Kalabalıklar arasında bile yalnız oluyorum, çünkü sen hep benimlesin. Bir şarkının melodisinde, bir rüzgarın özünde, bir sabahın serinliğinde seni bulabiliyorum içimde bir yerlerde.
Belki de sen, artık bir parçam oldun. Seni yok saymam gerekmiyor; orada, kalbimin en derin köşesinde kalacağın süre boyunca ben tamamım. Ne olursa olsun, içinde sen benim için bir güç, bir motivasyon, bir umut kaynağı. Seninle yaşamak, belki de duyduğum en güzel duygudur.