“Kızımın vefatını atlattım, her şey atlatılıyor. İnsanın doğduğu gibi ölmesi gerekiyor. Zaten bu acıları yaşamak istemiyorsanız ne anne olacaksınız, ne de baba. Evlat acısı yarası, hiçbir zaman kapanmıyor. Şehit annelerine bakıyorum çok büyük bir acı.
Kızımın vefat ettiğini şöyle öğrendim; kızım Derya, eve gidince hep telefon ederdi bana, telefon gelmeyince bu kez ben aradım, cevap gelmedi. Ben de Derya’ya yakın bir arkadaşıma haber verdim, ‘Bir bakar mısın?’ dedim. O da gitti, eve gidince kızım vefat etmişti. Acı haberi öyle öğrendim.
Kızımdan 5 gün önce de babam vefat etmişti. Çok tuhaf bir şey, 5 gün sonra Derya’nın ölmesi acı üstüne acı.
Özlediğimde kızımın fotoğraflarına bakıyorum, her şeyi duruyor. Amerika’dan bütün eşyalarını getirdim. Kızım şu an evde oturuyormuş gibi bir sürü anısı var bende. Kaderin önüne geçemiyoruz, kaderin önünde boynumuz kıldan ince.”
