Çocuk büyütmek mi? Ah, keşke mesele sadece fiziksel gelişimden ibaret olsaydı! Asıl mesele, o küçücük başı okşayabilmekte. Samimiyetle, sevgiyle, gerçekten hissederek… Çünkü bir çocuğun başını okşamak, evrenin bir anlığına yavaşlaması gibidir. Büyük bir devrimdir, fark edilmesi gereken bir mucizedir.
Ama gelin görün ki dünyanın her köşesinde aynı sahne tekrarlanıyor: Çocuklar sevgisizlikle büyüyor, yetişkinler yalnızlıkla ölüyor. Peki, nasıl başardık bunu? Sevgiyi oyuncak kutularında unuttuk, çocuklar büyüdükçe duygularını da yitirdi. Artık sevgi, sadece eski şarkı sözlerinde geçen nostaljik bir kelime.
Daha da kötüsü, insanlar birbirine bakıyor ama kimse kimseyi görmüyor. Bir el uzatmaya kalksan, “Ne çıkarı var?” diye bakan gözlerle karşılaşıyorsun. Çocuklar sokaklarda koşup düşecekleri, hayata karışacakları yerde dört duvar arasında sevgisizlikle yoğruluyor. Ve sonra büyüyüp o eksikliği bir miras gibi devrediyorlar. Bravo! Koca bir alkışı hak ettik mi?
İsyan ediyorum! Şu an bu yazıyı okuyan kim varsa, sorsun kendine: Sevgiyi nereye sakladık? Biliyorum, bir yerlerde unuttuk. Yoksa bu kadar betonun arasında nasıl bir çiçek bile filizlenmez?
Henüz içgüdüsü bile uyanmamış, sevginin yolunu bulamamış bir kalpten nasıl bir çocuk doğar?
Şimdi, belki de en önemli soru şu: Sevgiyi tekrar hatırlamak için ne bekliyoruz?
