Bir insan için en zor olan şey, dönüp kendine bakmaktır. Çünkü hepimiz nefret ettiğimiz kimseler gibiyiz. Bilindik bir trajedi; en usta yalancılar, aynı zamanda yalandan en çok nefret edenlerdir. Karşımızda kendimizle ilgili tiksindiğimiz her şeyi temsil eden birini görmek bize oldukça fiziksel bir acı verir, iki cambazın aynı ipte oynayamamasının sebebi de budur; biri diğerinin ayağının kaymasını elbet dört gözle bekleyecektir. Ancak bu acıyı tatmak, kim olduğunu idrak etmek için önemlidir, suratına şiddetle yemen gereken bir tokattır.
İnsanların çoğu olduğu kişinin altında ezilmenin şiddetini kaldıramayarak acı içinde öldü, kalanlar ise kendilerini yansımalarına âşık olmaya zorlayabilecek kadar kurnaz sandı. Ancak cezaların en büyüğünü çekenler, olduğu kişiye boyun eğmeyi reddedip önemli olanın yalnızca kendine karşı içten olmak olduğunu savunanlardır. İşte onlar hala kendisini bulamamasına hayret ettiğimiz insanların ta kendisidir; onlar bir astral seyahatin içinde sıkışıp kalmış, istedikleri an geri dönmeyi beceremeyen kimselere benzerler.
Zaten bir kere şunu iyi bil ki, kullanmayı reddettiğin bir şeyi paslanmamış, çürümemiş, kullanılabilecek bir halde bulmayı beklemek büyük bir budalalık belirtisidir. Zamanın akışıyla ilgilidir bu, yıllarca gitarına dokunmamış biri tekrar eline aldığında parmaklarını nereye koyacağını bilemez.
