Bazen bir ses, bir memleket olur. Bir ezgi, bin hatıra taşır içinde. Volkan Konak işte öyle bir sestir. Karadeniz’in hırçın dalgaları, derin mavisi, sisle örtülü yaylaları onun sesiyle anlam bulurdu. O ses, içimizdeki en kuytu yerlere dokunur, çocukluğumuza, özlemlerimize, hasretlerimize sarılırdı.
Bugün Karadeniz’in en güzel sesi sustu. Bugün yaylalarda rüzgar biraz daha serin esti, denizin hırçınlığı azaldı, sanki bir yas var doğada. Çünkü Volkan Konak, sadece bir sanatçı değil, bir yoldaş, bir dost, bir kardeşti. Onun şarkılarıyla büyüyen nesiller, bugün bir parçalarını kaybetmiş gibi hissediyor. ‘Cerrahpaşa’ ile kalplerimiz titredi, ‘Göklerde Kartal Gibiydim’ ile gözyaşlarımızı saklayamadık. Şimdi ise, onu en sevdiği yerlere, dağlara, denizlere emanet etme vakti geldi.
Sahnedeyken, hayata duyduğu tutkuyla, vatanına duyduğu aşkla, her kelimesine işleyen o içtenliğiyle bizi kendimize getirirdi. Karadeniz’in asi çocuğu, hırçın dalgalar gibi bazen coşkulu, bazen dingin, ama hep sahiciydi. O sesi duyan herkes, ona kayıtsız kalamazdı. Çünkü Volkan Konak, sadece şarkı söylemiyor, şarkıları yaşıyordu. Bize de onları iliklerimize kadar hissettirmek düşüyordu. O, ne pahasına olursa olsun doğrularından sapmayan, dalkavukluk yapmayan, dik duruşuyla daima saygıyı hak eden biriydi. Onun duruşu, şarkıları kadar gerçekti.
Bu dünyada bazı isimler vardır, bedeni gitse de sesi, ruhu, mirası hep bizimle kalır. Volkan Konak da işte böyle bir isim. Şimdi o, Karadeniz’in derinliklerinde yankılanan bir ezgi, yaylalarda esen bir melodi, yıldızların arasında parlayan bir ışık olacak. Artık her dalga onun sesini fısıldayacak, her rüzgar onun hatırasını taşıyacak.
Güle güle güzel insan, güle güle Karadeniz’in en güzel sesi. Biz seni hep bir şarkının içinde bulacağız, hep bir türkünün koynunda hatırlayacağız. Ve biliyoruz ki, sen hiç gitmeyeceksin. Çünkü bazı sesler, bazı yürekler, ölümsüzdür…
