Çocukken dünya sınırsızdır. Gelecek, uçsuz bucaksız bir oyun alanıdır. Hayallerimiz gökyüzü kadar geniştir; ne sınırlar vardır ne de kalıplar. Bir gün denizlerin altında yaşamak isteriz, ertesi gün yıldızlara ulaşmak. Benim hayalimse bambaşkaydı. Eğer toplumun beklentileri farklı olsaydı, en çok bir sirkte çalışmak isterdim.
Ama sıradan bir iş olarak değil—gerçekten o dünyanın bir parçası olarak. Akrobat olmak isterdim. Havada süzülmenin verdiği özgürlük hissini tatmak, sınırları aşmak, yerçekimine meydan okumak… Üstelik sirkler sadece gösteri yerleri değil, başlı başına bir hayat biçimidir. Renkli kostümler, ışıl ışıl sahneler, kahkahalar, müzikler… Ve en güzeli, sürekli hareket halinde olmaları. Bir şehirde bir süre kaldıktan sonra toplanıp yola çıkmaları, her defasında yeni yerler, yeni insanlar keşfetmeleri. Hep değişen, hep yenilenen bir dünya. Bu da benim için büyük bir anlam taşıyordu. Çünkü hiçbir zaman tek bir yerde çakılı kalmak istemedim.
Ama büyüdükçe, hayallerin yerini “gerçekçi” tercihler aldı. Kalıplar içinde, garantili yollar seçmek gerektiği söylendi. Renkli dünyalar birer birer solmaya başladı. Akrobatik hareketlerin, trapezlerin, ışıl ışıl sahnelerin yerini, masa başında geçirilen saatler aldı.
Yine de, bazen düşünüyorum: Belki hiçbir zaman bir sirkte olmayacağım. Ama belki de o ruhu başka yollarla yaşatmak mümkündür. Belki hayat, sandığımız kadar siyah beyaz değildir. Belki hâlâ bir yerlerde, o renkli dünyaların içinde kaybolmanın bir yolu vardır. Çünkü bazı hayaller, gerçekleşmese bile, insanın içinde bir yerlerde yaşamaya devam eder.
