Seviyorum, aslında… Hepimizin zihninde dönüp duran o içsel hesaplaşma, aslında hayatın en doğal döngülerinden biri. Sevmek, insanın ruhunun en saf, içten hislerinden biri. Ama sevgi, sadece bir duygu değil; aynı zamanda bir seçim, bir bağlılık, bir kabulleniştir. Bazen birini ya da bir şeyi sevmeyi kolay gelir; Her şey kusursuz görünüyor, dünyamız daha parlak ve anlamlı hale geliyor. Ama bazen de sevgiyle sınanırız; sabır, özveri ve fedakarlık gerektirir.
“Seviyorum” derken içimizde coşan his, aslında sevmenin getirdiği huzur ve sahiplik hissidir. Bir çiçeğin kokusu, bir dost gülüşü, bir sevdiğimiz bakışı… Her şey daha anlamlı, daha güzel gelir. Sevgi, hayatı daha yaşanır kılan o güçlü bağdır.
Ancak “Sevmiyorum” demek de bir o kadar gerçektir. Yaşamdaki düzensizlikler, beklentilerin karşılanmaması veya bir ilişkinin getirdiği yorgunluklar, sevmemenin bozuklukları nedenler olabilir. Sevmemek, bazen bir koruma kalkanı, bazen de yaşanmış deneyimlerin izidir. Hayat, sadece güzelliklerle dolu değildir; zorluklar, kırgınlıklar ve hayal kırıklıkları da sevmemenin nedenlerindendir.
Ama asıl soru şu: Sevmek mi daha zor, sevmemek mi? Sevgi, bir ilişkiler gibidir; bırakamazsınız, vazgeçmek istemezsiniz. Ancak sevmemek, bir noktadan vazgeçmek, kabullenmek ve yola devam etmektir. İnsan, iki duyguyu da bir arada taşır. Bir şeyi ya da birini severken, başka bir şeyden uzaklaşmayı sağlarsınız.
