İș dünyasının en șizofrenik ilișkisi bașarı ve tecrübeyle ilgilidir. Hepimizin kafasında șöyle bir algı var; Tecrübeli insanlar çok bașarılıdırlar. Çünkü çok uzun süre o alanda çalıșmıșlardır, çok görmüș, geçirmișlerdir dolayısıyla bașarılıdırlar. Oysa bunun altında yatan gerçekler pek öyle değil…
Mesela bazı senaryolarda tekkeyi tutan çorbayı içiyor. Yani tecrübeli insan bașarılı olduğu için değil, azmettiği için orada kalabiliyor. Tecrübesini buna borçlu oluyor.
Bir diğer durumda, araștırmalara baktığımızda kurumlarda tecrübeli yani çok uzun süre bir kurumda ya da bir sektörde varolan insanların bașarı grafiği aynı ölçüde yükselmiyor.
Genellikle, neredeyse istisnasız olarak insanların çalıșma hayatında en bașarılı oldukları dönem hep bulundukları ortama hatta bazen sektöre ilk adım attıkları an. Çünkü o an, onların kendilerini bașta kendilerine, ailelerine, arkadașlarına, mülakat yaptıkları insan kaynakları uzmanına ispatlamak zorunda hissettikleri dönem. Dolayısıyla süper kahraman gibi sahaya iniyorlar ve hiçbir öğrenilmiș çaresizliğe de sahip olmadıklarından vurup kırmaya bașlıyorlar sonra çarpa çarpa terbiye oluyorlar, ıslah oluyorlar, kalıplara giriyorlar ve sıradanlașmaya bașlıyorlar. O enerji bittikten sonra her șey birbirinin tekrarı olan günlerden ibaret kalıyor.
Dolayısıyla bașarı ve tecrübeyi birbirine karıștırıyoruz. Genellikle tecrübeli çalıșanlar günboyu emekliliğe kaç gün kaldı hesabı yapıp, kıdem tazminatını hesaplatan insanlar oluyor insan kaynakları departmanına…
Tecrübe insanın bazen kendi zehri ya da tuzağı da olabiliyor…
Bașarı oysa ayrı bir șey…
İș dünyasının genel anlamda yașam pratiği, o ilk baștaki heyecanı kırmadan, dökmeden muhafaza ederek mümkün olduğu kadar uzun süre yașatabilmek ve tecrübeyi bașarıyla paralel götürebilmek olmalı…
Bu hiç kolay bir șey değil. Bugünün dünyasında pek örneğini gördüğümüz bir șey de değil. Ama aradaki o ilișki, șizofrenik ilișki dediğim șeyin kökeni de burada yatıyor.
