Bir sınıfa girip şöyle bir etrafınıza baktığınızda, göz göze gelmek gitgide zorlaşıyor. Parmaklar ekrana, zihinler bildirimlere kilitlenmiş. Teknoloji, hayatımızın ayrılmaz bir parçası haline geldi. Kabul. Ancak bu kolaylıkların ve hızın getirdiği sessiz bir tehlike var: Bağımlılık.
Sevgili Öğrenciler,
Evet, teknoloji sayesinde dünyanın bilgisine bir tıkla ulaşıyorsunuz. Ama hiç fark ettiniz mi; bir videoyu izlemek için açtığınız telefon, saatlerinizi alıyor. Bir bakmışsınız, ders çalışmak için açtığınız tablet, sizi bambaşka sayfalara sürüklemiş. Oyun oynarken, sosyal medyada gezinirken zamanın nasıl geçtiğini anlamamak, aslında bunun bir alışkanlıktan çok bir bağımlılık olduğunun göstergesi.
Değerli Veliler,
Teknolojiyle doğan bir nesli yetiştiriyorsunuz. Onların “sanal” dünyada ne kadar zaman geçirdiğini, neye maruz kaldığını çoğu zaman fark etmek zor oluyor. “Oyalansın da sessiz kalsın” diye verilen telefonlar, zamanla çocuğunuzun en yakın arkadaşı haline gelebiliyor. Onlarla birlikte bir film izlemek, birlikte kitap okumak ya da sadece sohbet etmek, o ekranla geçirdikleri süreden çok daha kıymetli. Çocuğunuzun ruh dünyasını ekranlar değil, sizin ilginiz şekillendirir.
Kıymetli Öğretmenler,
Eğitim artık sadece tahtada bitmiyor, farkındayız. Ama bizler öğrencilerimize ekranların dışında da bir hayat olduğunu hatırlatmakla yükümlüyüz. Onlara rol model olmadan, yalnızca “telefonu bırak” demek yeterli olmuyor. Okul ortamını, dijitalden uzaklaşabilecekleri, sosyal becerilerini geliştirebilecekleri alanlara dönüştürmeliyiz. En önemlisi, dinlenebilecekleri bir çift kulak, anlayışlı bir kalp olmalıyız.
Teknoloji hayatımızı kolaylaştırmalı, esir almamalı. Unutmayalım; gerçek ilişkiler ekranlarda değil, göz göze bakabildiğimiz anlarda yeşerir. Bazen bir kitabın sayfasını çevirmek, bir çocuğun gözünün içine bakarak konuşmak ya da açık havada geçirilen bir saat, en gelişmiş uygulamadan çok daha etkilidir.
Kendimize şu soruyu sormadan geçmeyelim: Bugün, ekrana değil birbirimize ne kadar baktık?
