Evreni tanımlamak insan ruhunun temel ihtiyaçlarından biri olmuştur. En azından ilkel atalarımız bunu becerebilmiş ve bizlere günümüzde “efsane, mit, masal, destan” diyebileceğimiz pek çok anlatıyı miras olarak bırakmışlardır.
Zamanla insanlığın gelişmesi, zihinlerinin Malinowski’nin bakış açısıyla “büyü-din-bilim” olarak üç devreye ayrılması günümüzdeki insanı ortaya çıkarmıştır. Tabi ki burada söz konusu mesele pek çok devinim ya da inanç paradigmasının değişmesi değildir. Ancak insanın depresyon özgürlüğü nedense teknolojinin yoğun olduğu günümüz modern yaşamında daha bir kendini gösterir olmuştur.
Bugün depresyona giren bireyler işe gitmeme, okula gitmeme ya da günlük işlerini yapmama gibi pek çok hakka sahiptir. Pekâlâ bir düşünelim. Acaba ilkel atalarımız “bugün kendimi iyi hissetmiyorum, kabileyi korumak için hiçbir şey yapmayacağım; bugün avlanmayacağım” gibi düşüncelere sahipler miydi?
Tarih gösteriyor ki bu tür endişeler modern insanın ulaşabileceği türdendir. Amacım burada moderniteyi, teknolojiyi ve bunların getirilerini kötülemek değildir. İnsan üretkenliği artıkça yıpranır mı? Ya da sıkılır mı tüm her şeye bu kadar çabuk erişebilmekten? Bence her ikisinin cevabı da evettir. Çünkü sınırlar belirlenmedikçe insan ruhu belirli şeylere yeteri kadar doymuş olur. Hangimiz hiçbir faktör olmadan gerçek bir gökyüzünü görme şansına erişebildik?
Muhtemelen elektriğin ve hatta aydınlatmaların bile olmadığı yerlerde bu doğal bütünleşmeye erişme imkânı vardır. Dünya ve insanı bir bütün olarak ele almak gerekirse bu tür değerler bir kenara bırakılarak tüm bu meseleler sorgulanmalıdır. Şehir elitlerinin çıplak ayakla toprağa basması, yoga gibi birtakım Uzak Doğu ritüellerinin artık din dışı unsur olarak bir moda haline gelmesi,
Bodrum’un elit köylerine taşınarak “doğa-barış-huzur” propagandalarının yapılmasının dışında dünya ve insan, kendini yenileme ve gözlemlere dayanan bir bütünsellik içerisindedir.
