Bir Arkadaşa Bakmaya Geldik…

Uzun zamandır türlü türlü  düşünce gelip geçiyor aklımdan. Bazen geliyor ama geçip gitmiyor. Gitmesi için de kallavi bir çabam yok Allah için. Belki sizin de geliyordur aklınıza. Mesela: Bu dünyaya neden geldim? Ben bu sorunu cevabını arada bir buluyorum fekat sahip çıkmayıp sarıp sarmalamayınca küsüp gidiyor. Ben de zamanla unutuyorum onu. Ama kendini unutmuş olsam da sorunun kendisini azap çekmem için bırakıyor. Her zaman olduğu gibi yine düşünmeye başladım geçen gün. Çokça hayal kuran biri olduğum için birden bir ampul yandı beynimin koridorlarında. Aniden aydınlandım diyecektim ama elektrikler kesilmiş, gerekli enerjiyi vermemişim. Dedim ki ben bu dünyaya hayal kurmaya geldim. Çünkü en iyi yaptığım şey hayal kurmak benim. Öyle sıradan hayaller değil benimkiler. Biraz pahalı, biraz gerçek üstü, biraz da imkansıza yakın gibi. Sıradan bir hayat hayali kurmak da bana sıkıcı geliyor. Kurduğuma, vakit ayırdığıma değsin bari düşüncesiyle merdiveni Nirvana’ya dayıyorum. Sonra dedim ki Allah gerçekleşmeyecek hayali kuluna kurdurmazmış. Boşu boşuna emek vermiyorum yani. Sonra yine düşündüm hayaller iyi hoş da gerçeği gibi tat vermiyor ki. Gerçeği ne kadar tat verir o da henüz muallak da. Ama bildiğim net bir şey varsa Allah beni sadece hayal kurmak için göndermedi dünyaya. Hayallerimi gerçekleştirmek, kendi yolumu, başkalarının yolunu da aydınlatmak ışık tutmak için gönderdi. Bu karanlık mekanda aslında birbirimizin yolunu aydınlatmak için varız. Bir başkasının yoluna ne kadar ışık tutup yürümesi için yardım ediyorsak  bizim de yolumuz o kadar çok açılıyor. Yani demem o ki yaptıklarımız boşuna değil. Hepsinin bir dönüşümü var, ya bu dünyada ya ukbada. İnsanların hayal kurmadıklarını çok duyuyorum. Evet gidişata bakınca insan da heves kalmıyor o yüzden gidişata değil gelişata bakmak lazım. Güzel hayaller kurmak , güzel düşünceler yaymak, bize geri döndüğünde memnun olacağımız temenniler göndermeliyiz. Geçenlerde instagramda bir video paylaştım. Konusu bir insan ne kadar kötü ne kadar günahkar olursa olsun üstüne çok gitmemek, durmadan yargılamamak ve onun hakkında daha çok  konuşmayı bırakmakla alakalıydı. Yorumların bazısında “ne yani hakkımızı savunmayalım mı? o da o zaman kötülük yapmasaydı, biz olanları konuşuyoruz, iyi valla onlar yapsın biz affedelim mi yani? Ben affetmem onlarda beni affetmesin ” gibi söylemler vardı. Ben iyi bir şey yaptığımı düşündüm oysa insanlarımız kendini haklı çıkarmak ve dedikoduyu legalleştirmek için her yolu deniyor. Hakkında konuştuğumuz kişinin bize negatif enerjisinin gelmesinden daha ziyade onun tüm ağırlığını da çekiyoruz. Hiç konuşmayalım demiyorum lakin aynı konuyu da aylarca konuşmayalım. Elimize yarar veren bir şey geçmiyor üstelik konuştukça daha çok öfkeleniyoruz. Bir güzellik yapalım be. Dünya kimseye kalmaz. Biz de bizden öncekiler gibi bir arkadaşa bakmaya geldik. Kime mi? Kendimize. Umarım baktığımız arkadaşı hoş bırakır ve bizden sonrakiler de hoş bulurlar. Öyleyse hoş kalın, hoş bırakanlardansanız.