Hayatımız boyunca edindiğimiz tüm tecrübelerimiz, iyi veya kötü bir şekilde zihnimizde kalıplaşarak, aynı olayları yaşamamıza neden oluyor diyebiliriz. Bir tekerleğin içinde devamlı dönen fare gibi, aynı hataları yapmaya ve aynı durumları yaşamaya devam etmek hepimiz için can sıkıcıdır elbette. Bizi çocukluğumuzdan itibaren kalıplara sokarak sınırlandıran tüm durumlar, bağlayan engeller olarak da adlandırılabilir.
Bizi sıkıştırıp kalıpların içine sokan engeller, öncelikle yaşadıklarımızın bir sonucu olarak ortaya çıkar. Bunların en başında kendini sevmeme, değersiz görme ve kendinden nefret etme olarak çok kez karşımıza çıkar. İçimizde sevgisizlikle beslenmiş bir ses, adım adım kendimizden nefret etmeye kadar ilerletir işi. Bu da zamanla içimizde derin kuyular açmaya yeter de artar bile.
Ruhumuzu bir mengenenin içine hapseden engellerden bir diğeri de suçluluk duygusudur. Her yaptığımız şeyde suçlayıcı bir iç sesin gönlümüzde çınlaması da oldukça zor ve kısıtlayıcıdır. Öz eleştiri yapmak oldukça etkili ve yapıcı bir durum olarak hayatımıza katkı sağlasa da suçlayıcı bir iç ses öz değerimizi giderek düşürmeye devam eder. Bu da günlük hayatımızı ciddi anlamda sabote eder.
Tüm bu kronikleşmiş kalıplar tıpkı bir balyozla kırılan sert kayalar gibi kırılmalıdır. Bunu yapmak için öncelikle, kendimizi nerelerde sabote ettiğimizi ve kendi yolumuza bu kalıplarla taş koyduğumuzu fark etmek gerekir. Bunu yaparken iç sesimize kulak vermek ve içimizdeki bu huysuz insanın bize söylediklerini can kulağıyla takip etmek, son derece etkilidir. Bize verdiği olumsuz mesajları fark ederek bunları olumlularla değiştirmek, kendi kendimize atacağımız adımların başında gelir.
İç sesimizle kurduğumuz bağ can sıkıcı bir hal alıyorsa ve bunu susturmayı kendi başımıza bilmiyorsak, sosyal bağlarımızın gücünden faydalanabiliriz. Bizi şefkatle ve sevgiyle karşılayan aile, arkadaş ve iş çevremiz, profesyonel destek almadan önce ruhumuzun pasını silmek için iyi gelen bir yoldur.
