İnsanoğlu zayıf, aciz, bedbaht nefisli ve sürekli hatalar yapmaya meyilli olan bir varlıktır. Ve insan anlamlandıramadığı nice imtihanın içinde kendine kaçacak bir yer bulamadığında, zerzenişler başlar. Aslında kaçacak ve varacak yer bellidir de, insan ya bu… nisyan kökünden türemiştir işte. Unutmakla mükelleftir. En ufak bir olumsuzlukta, dertler ve sıkıntılar üst üste geldiğinde birden unutuverir asıl varması gereken yeri. Sonrada küser birer birer. Kendiyle, sevdikleriyle, hayatla, en çok da Allah’la…
Oysa varacak en güzel yer Allah’ın yanıdır.
Unuturuz işte… nefsimiz, şeytan, bir şeyler vesile olur unutmamıza. Neden bu benim başıma geliyor, neden bunlar oldu diye sorgular dururuz. Çünkü aklımızda kıttır. Göremediğimiz önümüzün ve anlamlandıramadığımız imtihanlar silsilesinin acısını yine kendimizden çıkarır dururuz. Oysa bıraksak Rabbimize büyük bir teslimiyet ile, ne güzel kararlaştıracak o. Fakat o kadar aceleci, o kadar unutkan, o kadar körüz ki… çırpındıkça daha çok kendimizi dibe çekmekten başka bir şey yapamıyoruz.
Boğulmak… Koca bir hiçliğin içinde boğulmak…
Boğuldukça Allah demek… ve o güzel yaratanın seni aslında hiç unutmadığını hatırlayıp, boynun bükük bir şekilde yine af dilemek…
Onun merhametinin karşısında çocukça küslüğümüzün aslında ne kadar basit olduğunu fark edip, silkelenmek ve kendimize gelmek geç değil. Biliyorum dertlerin ve sıkıntıların çok, biliyorum aşamayacak ve altında ezilecekmiş gibi hissediyorsun.
Biraz bırakmayı dene… Rabbine.
Biraz ona teslim et ve rahatla…
Derin bir nefes al ve ben sana teslimim Allah’ım de.
Bırak ve özgürleş kendinden…
