Uzaklarda bir yerde, belki de hiç bilmediğim bir köyde, sessizliğin huzurunda bulduğum bir manzara var. Göz alabildiğine uzanan yeşil ovalar, hışırtılı rüzgarlarla dans eden ağaçlar, dingin bir gölün açık olduğu duran taşlar… Her şeyin yavaşladığı, o an ağır ağır aktığı bir yer. O yerde, hayat telaşı yok, yalnızca sakinliğin ve dinginliğin kendine özgü güzelliği var.
Uzaklarda bir yerde, tüm karmaşadan uzak, insanların selamlaştığı yerde, küçük mutlulukların büyük anlamlar taşıdığı bir dünya var. Belki de dünyada, çocukların ağlamaları daha güvenli, akşamları ise daha huzurludur. Gökyüzü, şehirlerin dumanlı griliğinden arınmış; Yıldızlar daha parlak, ay ise daha dost canlısıdır. İnsan burada kendi doğasının çevrelerine ayrılır, en güvenli biçimdeki huzurun hissi…
Bazen bu uzak yerin hayalini kurarım. Kalabalıktan, koşarak kaçmak isterim sadece, o sessiz güzelliği düşünürüm. Belki de orada, içeride biriken tüm insanların yerini dinginliğe(sakinliğe) bırakırım. Tüm sorular cevapsız kalır; çünkü sessizlik, bazen en güçlü cevaptır. Doğanın içinde kaybolmak, kendini yeniden bulmaktır aslında. Uzaklardaki o yer, sadece bir kaçış değil; ruhun özüne dönüş, insanın kendini yeniden bulduğu yerdir.
Belki de uzaklarda bir yerde, hayatta dostumuzun filizlendiği, dostluğun ve samimiyetin değerde görüldüğü insanlar vardır. Modern dünyanın getirdiği yorgunluklar, orada kaybolurlar. Gün doğarken uyanmanın, taze ekmeğin kokusu bir fincan çayın verdiği mutluluğu kıymeti başka olur. Çünkü o yerde, hayatın en basit anları bile değerli kılınır.
Kim bilir, belki bir gün gerçekten olmak istediğim yere giderim. Belki o uzak yerde, aradığım her şeyi bulurum. Ama o zamana kadar hayalini kurması bile yeterli. Çünkü uzaklarda bir yerde, benim için her şeyin basit ama derin anlamlarda saklandığı, saf bir dünya var. Ve o dünya, belki de sadece içinde, bir umut kırıntısı olarak yaşamaya devam ediyor.
