Bugün bir kahve dükkanına gittim. Masaların çoğunda tek başına oturan insanlar vardı. Ellerinde kahve fincanları, gözleri telefon ekranlarına kilitlenmiş. Aynı mekanda olmak, aynı havayı solumak bile insanları birbirine yaklaştırmıyordu. O an, modern yalnızlık üzerine düşünmeye başladım.
Sosyal medya hayatımıza bir devrim gibi girdi. İnsanları birbirine bağlama vaadiyle başladı her şey. Eski dostlarımızı bulduk, ailemizle iletişimde kaldık, hiç tanımadığımız insanların hayatlarına şahit olduk. Ancak bu bağlanma hali, gerçek bir yakınlık getirdi mi? Yoksa bizi daha mı yalnız bıraktı?
Instagram’da bir gönderi paylaşırken aldığımız beğeniler bizi ne kadar tatmin ediyor? Twitter’da attığımız bir tweet binlerce kez retweet edilse bile, içimizdeki sessizliği doldurabiliyor mu? Belki de sorun şu: Gerçek bağlanmayı dijital etkileşimle karıştırıyoruz.
Modern yalnızlık sadece bireysel bir mesele değil; toplumsal bir soruna dönüşmüş durumda. İnsanlar yalnızlıklarını sosyal medyada saklıyor. Ancak bir ekranın ardında gizlenen bu sessizlik, hayatın her alanına sızıyor. Gerçek sohbetler azalıyor, göz göze gelmek yerine ekranlara bakıyoruz.
Belki de yeniden öğrenmemiz gereken şey, insan olmanın temellerine dönmek: Dinlemek, dokunmak, birlikte susmak ama gerçek anlamda paylaşmak. Telefonu bir kenara bırakıp birine “Nasılsın?” dediğimizde aslında neyi sorduğumuzu anlamak.
Modern yalnızlık kolay çözülür bir mesele değil. Ama belki de küçük bir adımla başlayabiliriz: Bugün, sosyal medyayı bir kenara bırakıp yanınızdaki insana gerçek bir “merhaba” demeye ne dersiniz?
